Γουίλιαμ Ντάμπιερ

Γουίλιαμ Ντάμπιερ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	William Dampier (Αγγλικά)
Γέννηση	1651 East Coker
Θάνατος	1715 Λονδίνο
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά
Σπουδές	King's School
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	θαλασσοπόρος φυσιοδίφης εξερευνητής πειρατής βοτανολόγος κουρσάρος
Σχετικά πολυμέσα

Το νέο ταξίδι του πλοιάρχου Ντάμπιερ στη Νέα Ολλανδία (Αυστραλία) το 1699

Ο Γουίλιαμ Ντάμπιερ (αγγλ.William Dampier, 1651 - Μάρτιος 1715) ήταν Άγγλος πειρατής, συγγραφέας και θαλασσοπόρος. Χαρτογράφησε πολλές περιοχές της Αυστραλίας και της Νέας Γουινέας.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1651 στο Ιστ Κόκερ της Αγγλίας και στα 16 του ήταν ναύτης. Πολέμησε στον τρίτο αγγλο-ολλανδικό πόλεμο στη μάχη του Schooneveld τον Ιούνιο του 1673. Το 1674 βρέθηκε ως διευθυντής φυτειών στην Τζαμάικα, αλλά σύντομα επέστρεψε στη θάλασσα.

Ο πατέρας του ήταν αγρότης και πέθανε το 1662 όταν ο Γουίλιαμ ήταν περίπου δέκα ετών, και η μητέρα του πέθανε το 1668 όταν ήταν έφηβος. Ο Ντάμπιερ πήγε αρχικά σε σχολείο Λατινικών, δεδομένου ότι οι γονείς του είχαν κατά νου να ασχοληθεί με το εμπόριο, αλλά μετά από τον θάνατό τους μεταφέρθηκε σε ένα άλλο σχολείο για να μάθει αριθμητική και γραμματική, που τον προετοίμαζαν για τη μελλοντική ζωή του ναυτικού και του συντάκτη. Από πολύ νεαρή ηλικία επρόκειτο να δει τον κόσμο, καθώς σε ηλικία δεκαοχτώ ετών ως μαθητευόμενος στο Weymouth, ταξίδεψε προς τη Γαλλία και αργότερα στη Νέα Γη. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία, ο δεύτερος Ολλανδικός πόλεμος είχε ξεσπάσει, και ο Ντάμπιερ προσφέρθηκε εθελοντικά να εξυπηρετήσει στο βρετανικό ναυτικό στο Royal Prince που ηγούνταν ο Sir Edward Sprague. Στην ηλικία των είκοσι δύο, ο συνταγματάρχης William Helyar, πρότεινε στον Ντάμπιερ να διαχειριστεί τη φυτεία του στην Τζαμάικα. Σύντομα αφήνοντας αυτήν την απασχόληση που δεν του ταίριαζε, ασχολήθηκε ως υλοτόμος στον κόλπο Compeche, αλλά το πιο σημαντικό, ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου 1675-1678 που άρχισε ένα ταξίδι. Ο Ντάμπιερ άρχισε να καταγράφει τις παρατηρήσεις του ταξιδιού του από την ηλικία των 20. Οι περιγραφές αυτών των προηγούμενων άθλων, που πραγματοποιήθηκαν πριν από το πρώτο υπερατλαντικό ταξίδι του, περιλαμβάνονται στο Voyages and Discoveries, το δεύτερο βιβλίο του. Ήταν στην Καραϊβική Θάλασσα, στην αρχή του πρώτου ταξιδιού του διάρκειας δώδεκα ετών σε όλο τον κόσμο, όταν ο Ντάμπιερ άρχισε τις επαφές με τους πειρατές περίπου το 1679, στην ηλικία των είκοσι επτά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος Άγγλος που πήγε στην αυστραλιανή ήπειρο και έκανε τις σημαντικές αυστραλιανές βοτανικές συλλογές, και κέντρισε το βρετανικό ενδιαφέρον όπου ανοίγει αργότερα τον δρόμο για τις εξερευνήσεις του Τζέιμς Κουκ. Ο ίδιος προσεκτικά θα εξερευνήσει τμήματα της Δυτικής Αυστραλίας, Νέας Γουινέας και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ήταν ένας επιτυχημένος συγγραφέας ταξιδιών με εμπειρική περιγραφή και δημοσίευσε τρία σημαντικά βιβλία περιγράφοντας τις περιπέτειες των ταξιδιών του και τις ανακαλύψεις του. Επίσης συνέγραψε το πρώτο βιβλίο ταξιδιών και φυσικής ιστορίας εξήντα χρόνια πριν από τη δημοσίευση του Systema Naturae του Λινναίου. Έγραψε για τις παρατηρήσεις του στα νησιά Γκαλαπάγκος, έναν αιώνα πριν από την επίσκεψη του Δαρβίνου. Η ερευνητική προσπάθειά υπάγονταν σε μια παγκόσμια κλίμακα, αφού ο Ντάμπιερ έκανε τέσσερα σημαντικά ταξίδια, τα τρία γύρω από τον κόσμο, κάτω από τις πολύ αντίξοες και συχνά επικίνδυνες περιστάσεις. Επιπροσθέτως, ο Ντάμπιερ ήταν ένας άριστος πλοηγός καθώς παρήγαγε μια δημιουργική υδρογραφική πραγματεία των τροπικών ωκεανών βασισμένων στις προσωπικές παρατηρήσεις του, η οποία αντιπροσωπεύει μια πρωτοποριακή προσπάθεια στον τομέα της φυσικής και της ωκεανογραφίας. Η διάκριση του Ντάμπιερ βρίσκεται όχι μόνο στη φήμη του ως πειρατής που τονίζεται συχνά από μερικούς συντάκτες, αλλά και στις επιστημονικές και λογοτεχνικές αξίες της συγγραφής του, η οποία άσκησε βαθιά επίδραση στην επιστήμη και τη λογοτεχνία του δέκατου όγδοου αιώνα. Με την ανάγνωση των έργων του Ντάμπιερ, ο αναγνώστης έχει την εντύπωση ενός ατόμου που παρακινήθηκε από τη συγκίνηση της ανακάλυψης, ενός ατόμου που δεν φορτώθηκε από περιορισμούς που εμπόδιζαν άλλους φυσιοδίφες και επιστημονικούς συγγραφείς της εποχής του και που δεν επέτρεψε να μολύνει την ευρύτητα της σκέψης και της αντικειμενικότητάς του.

Το 1670 ήταν μέλος σε πειρατικό πλοίο συμμετέχοντας σε πολλές επιδρομές και ναυμαχίες. Γύρισε σχεδόν όλο τον Ειρηνικό ωκεανό, στα νησιά Γκαλαπάγκος, το Περού, τον Παναμά, το Μεξικό, την Καραϊβική. Στις 31 Μαρτίου του 1686 ξεκίνησαν για να επιτεθούν στις Ανατολικές Ινδίες στο Γκουάμ και στο Μιντανάο. Οι πειρατές ταξίδεψαν στη Μανίλα, στο Pulo Condore, την Κίνα, τα νησιά καρυκευμάτων, και τη νέα Ολλανδία (Αυστραλία). Ο Ντάμπιερ στα ταξίδια αυτά ερευνούσε και κρατούσε σημειώσεις για την πανίδα και τη χλωρίδα που βρήκε στην Αυστραλία και Νέα Γουινέα. Το 1691 επέστρεψε στην Αγγλία μέσω του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας.

Επιστρέφοντας στην Αγγλία δημοσίευσε τις σημειώσεις του και δημιούργησε το ενδιαφέρον στο βρετανικό ναυαρχείο ώστε το 1699 του δόθηκε η εντολή να εξερευνήσει την Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα με το πλοίο HMS Roebuck. Ξεκίνησε από την Αγγλία στις 14 Ιανουαρίου 1699, και στις 26 Ιουλίου 1699 έφθασε στο νησί Hartog στη δυτική Αυστραλία, ακολούθησε βορειοανατολική πορεία δίπλα στις ακτές, φθάνοντας στο αρχιπέλαγος Ντάμπιερ και έπειτα τον κόλπο Roebuck, και βόρεια για το Τιμόρ. Κατόπιν έπλευσε ανατολικά και στις 3 Δεκεμβρίου του 1699 ανακάλυψε τη Νέα Γουινέα, συνεχίζοντας ανακάλυψε τις νοτιοανατολικές ακτές της νήσου Νέο Αννόβερο, τη Νέα Ιρλανδία και τη Νέα Βρετανία, το στενό ανάμεσα σε αυτά τα δύο νησιά το ονόμασε στενό Ντάμπιερ.

Επιστρέφοντας στην Αγγλία, το Roebuck βυθίστηκε ( 21 Φεβρουαρίου 1701) αναγκάζοντας τον να μείνει εκεί για πέντε εβδομάδες ως τις 3 Απριλίου όπου τους εντόπισε ένα εμπορικό πλοίο και επέστρεψε μαζί του στην Αγγλία τον Αύγουστο του 1701. Παρόλο που πολλά έγγραφα χάθηκαν με το Roebuck ο Ντάπιερ διέσωσε αρκετούς χάρτες και διαγράμματα των ακτών, των εμπορικών ανέμων και των ρευμάτων.

Το 1701 έκανε δεύτερο ταξίδι στην Αυστραλία και επέστρεψε το 1707. Κατά τον πόλεμο της ισπανικής διαδοχής το 1701 διορίστηκε διοικητής του ST George. Το 1709 έκανε και τρίτη αποστολή στην Αυστραλία αυτό το ταξίδι ήταν επιτυχέστερο.

Ο Ντάμπιερ πέθανε στο Λονδίνο το 1715.

Οι έρευνες και οι σημειώσεις του αλά και η χαρτογράφηση των ακτών χρησίμευσαν μετέπειτα στις έρευνες του Δαρβίνου αλλά και των Τζέιμς Κουκ και Οράτιου Νέλσον.

Τα τέσσερα ταξίδια του Γουίλιαμ Ντάμπιερ

Τα δύο πρώτα ταξίδια του Ντάμπιερ, καταγράφηκαν από τον ίδιο και αποτελούν τρία βιβλία. Τα δύο πρώτα, A new voyage around the world(1697) και Voyages and Discoveries(1699) καλύπτουν σημαντικά γεγονότα από το πρώτο του ταξίδι και μάλιστα το τελευταίο περιλαμβάνει ρηξικέλευθες γνώσεις του Ντάμπιερ στην υδρογραφία. Το εξεζητημένο τρίτο βιβλίο A voyage to New Holland (1703,1709), εκδόθηκε σε δύο μέρη και περιγράφεται σε αυτά το δεύτερο ταξίδι του. Δεν έχουν εκδοθεί από τον ίδιο βιβλία για τα επόμενα δύο ταξίδια του. Εδώ βασιζόμαστε στις πληροφορίες από τα έργα που μας δίνουν οι συνεργάτες του στα ταξίδια.

Πρώτο Ταξίδι (1679-1691)

Το πρώτο ταξίδι του Ντάμπιερ τον οδήγησε σε έναν περίπλου του κόσμου που διήρκεσε δώδεκα έτη, σε διάφορα σκάφη και με τις μακροχρόνιες παραμονές στην ξηρά σε πολλά μέρη. Τα σημαντικότερα γεγονότα αυτού του ταξιδιού περιλαμβάνουν τη ζωή και τη δραστηριότητα ενός κουρσάρου και τη διάσωση ενός Ινδού ονομαζόμενου Γουίλιαμ στο Αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες, στον ανατολικό Ειρηνικό και την εξερεύνηση των νησιών Γκαλαπάγκος, των Φιλιππίνων, και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το πρώτο ταξίδι ουσιαστικά εντοπίζεται στη Βόρειο Αμερική και στη θάλασσα της Καραϊβικής. Στη Βόρεια Αμερική οι πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες είναι στο Τζέιμσταουν στη σημερινή Βιρτζίνια (1607), Κεμπέκ (1608) και Νέο Άμστερνταμ που αποτελούσε σημαντική πηγή εσόδων για τους Άγγλους καθώς μπορούσαν να εισάγουν στην Ευρώπη καπνό, σιτηρά και γουναρικά. Η παρουσία τώρα της Ισπανίας στη σημερινή Φλόριντα, Τέξας, Νέο Μεξικό και Λουιζιάνα την καθιέρωσαν ως σημαντική πλουτοπαραγωγική πηγή εσόδων στην Ευρώπη. Επίσης μέσα σε 40 χρόνια ανέτρεψαν δύο μεγάλες αυτοκρατορίες των Αζτέκων στην Κεντρική Αμερική και των Ίνκας στις Άνδεις και κυριάρχησαν μαζί με τους Πορτογάλους στον Νέο Κόσμο. Με τη συνθήκη της Τορντεσίγιας το 1494, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι μοιράστηκαν τον Νέο Κόσμο. Αυτό το φαινόμενο δεν αποτελεί ένα συγκυριακό φαινόμενο καθώς μετά την ανακάλυψη της Αμερικής το 1492 από τον Χριστόφορο Κολόμβο, έξι χιλιάδες Ισπανοί εγκαταστάθηκαν εκεί και εκμεταλλευόμενοι τη διχόνοια των δύο αυτοκρατοριών, ανέλαβαν την ηγεμονία τους. Εν συνεχεία, εγκαθίδρυσαν μεγάλο γραφειοκρατικό σύστημα για τη διοίκηση των αποικιών και ίδρυσαν πόλεις. Το εμπόριο των Πορτογάλων αρχικά τοποθετούνταν στις ακτές της Βραζιλίας και το 1549 ίδρυσαν την πρωτεύουσα τους στο σημερινό Σαλβαδόρ. Λόγω έλλειψης γηγενούς εργατικού δυναμικού μεταφέρονταν σκλάβοι από την Αφρική για να δουλέψουν στις φυτείες ζάχαρης. Σε σχέση με την ανομοιογενή ανάπτυξη της βιομηχανίας, η πρόοδος του διεθνούς εμπορίου είναι πιο εντυπωσιακή. Οι ναυτικές δυνάμεις στην Ασία και την Αμερική προέβαιναν στην εισαγωγή όλο και περισσότερο νέων προϊόντων όπως τσάι και καφέ, τα οποία αγοράζονταν με χρήματα που είχαν αποκτηθεί από την πώληση ευρωπαϊκών βιομηχανικών προϊόντων και υπηρεσιών ναυτιλίας. Λιμάνια όπως το Μπορντώ, Λονδίνο και Μασσαλία πλούτιζαν.

Η Ολλανδία και η Βρετανία χρηματοδοτούσαν πολέμους για να επεκτείνουν τα εμπορικά και ναυτιλιακά τους συμφέροντα. Το Μεξικό και το Περού αποτελούσαν το κέντρο βλέψεων των Ισπανών λόγω των κοιτασμάτων χρυσού και αργυρού, αλλά οι άποικοι εκτός από αυτό, είχαν και τη δυνατότητα να στέλνουν στην Ισπανία ζάχαρη, κακάο και λουλάκι. Τα πλούτη αναδιανέμονταν στην Ευρώπη μέσω του εμπορίου και των συναλλαγών της ισπανικής κυβέρνησης. Η Τράπεζα Συναλλάγματος του Άμστερνταμ ιδρύθηκε το 1609 και υπήρξε για ένα αιώνα το επίκεντρο του ευρωπαϊκού εμπορίου έως το 1699 που ιδρύθηκε η Αγγλική Τράπεζα. Στη δυτική ακτή της Αμερικής μεταξύ 1683 και 1686, ο Ντάμπιερ ενήργησε ως πλοηγός κατά τη διάρκεια διάφορων πειρατικών/κουρσάρικων αποστολών, οι οποίες περιέλαβαν τη δυτική ακτή της Αμερικής, μεταξύ της Γης του Πυρός και του Μεξικού, καθώς επίσης και στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες, τα νησιά Γκαλαπάγκος, το νησί Coco’s, και τα νησιά Tres Marias στο κεντρικό Μεξικό. Περιγράφει ζωντανά τις Άνδεις από τον Ειρηνικό και παρέχει τις γεωγραφικές πληροφορίες μιας περιοχής στους μη-ισπανούς ταξιδιώτες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Έτσι λοιπόν μαζί με τους κουρσάρους συναδέλφους του ταξιδεύοντας στις ακτές της Καραϊβικής, λεηλατούσαν Ισπανικές αποικίες και πλοία είτε μέσω ξηράς είτε μέσω θαλάσσης με τη συνεισφορά των ιθαγενών Ινδιάνων των περιοχών, αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την προσπάθεια των γηγενών πληθυσμών να απελευθερωθούν από τα δεσμά της ισπανικής κυριαρχίας.

Οι Ινδιάνοι ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν φόρο υποτέλειας, κόκκους χρυσού και βαμβάκι στους κατακτητές και όσοι προέβαλλαν αντίσταση στην ισπανική κυριαρχία αντιμετωπίστηκαν με την ένοπλη βία όπως κανόνια, μουσκέτα και σπαθιά. Όλοι αυτοί οι αγώνες είχαν ως αποτέλεσμα να θεσπιστούν νόμοι κατά της εκμετάλλευσης αλλά υπήρχαν και περιπτώσεις όπως στα νησιά της Καραϊβικής όπου οι ιθαγενείς είχαν αποδεκατιστεί από την ευλογιά, ασθένεια που είχαν μεταφέρει οι κατακτητές. Στα νησιά αυτά καθώς τα κοιτάσματα χρυσού είχαν εξαντληθεί, οι άποικοι έστρεψαν τον ενδιαφέρον τους στην καλλιέργεια ζαχαροκάλαμου και άλλων καλλιεργειών όπως καφές, γεγονός που συνέβαλλε στην αύξηση του δουλεμπορίου από την Αφρική. Οι πρώτοι πολιτισμοί με σύνθετη οργάνωση που αναπτύχθηκαν από τις όχθες του ποταμού Οχάιο, έως τη Γουατεμάλα, το Μεξικό και το Περού, ήταν οι Αντένα, οι Μάγια, οι Αζτέκοι και οι Ίνκας. Οι πληθυσμοί αυτοί πιθανότατα να προέρχονται από τις πολυάριθμες φυλές της Βόρειας και της Κεντρικής Αμερικής καθώς είχαν ιδρύσει μόνιμους οικισμούς πράγμα το οποίο συνέβαλε στην εισαγωγή της καλλιέργειας καλαμποκιού στην Κεντρική Αμερική. Σύμφωνα με την περιγραφή του Ντάμπιερ, κατοικούσαν σε κύλικες καλύβες που έφτιαχναν απλώνοντας φλοιούς δέντρων ή από ψάθες σε πλέγματα από πασσάλους. Από το κυνήγι τρέφονταν ντύνονταν και γενικότερα συντηρούνταν. Με το πέρασμα των χρόνων όμως, οι πολιτισμοί αυτοί παρήκμασαν, γεγονός που οφείλεται στην πτώση της θερμοκρασίας και την επακόλουθη μείωση της παραγωγής. Την εποχή που ο Ντάμπιερ επισκέπτεται τις περιοχές αυτές, προφανώς από την περιγραφή και των τρόπων διαβίωσης των ιθαγενών μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι πολιτισμοί αυτοί δεν είχαν γίνει έρμαιο του ανέπαφου χρόνου.

Δεύτερο ταξίδι (1699-1701)

Αυτό το ταξίδι αντιπροσώπευσε ίσως το πρώτο επίσημο ταξίδι της ανακάλυψης που διατάχτηκε από το Βρετανικό Υπουργείο Ναυτικών, με τον Γουίλιαμ Ντάμπιερ ως καπετάνιο στο H.M.S. Roebuck. Η πορεία του ταξιδιού ήταν από την Αγγλία στην Αυστραλία, Νέα Γουινέα και το αρχιπέλαγος της Μαλαισίας μέσω του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, και της επιστροφής από δυτικά στη νήσο Αναλήψεως όπου το Roebuck βυθίστηκε. Ο Ντάμπιερ έκανε την πρώτη συλλογή φυτών από τη δυτική Αυστραλία, ονομαζόμενη ως Νέα Βρετανία, και έγραψε το δεύτερο βιβλίο του από τις σημειώσεις των ταξιδιών, A voyage to New Holland. Ο Ντάμπιερ μετά την επιστροφή του στην Αγγλία ήρθε αντιμέτωπος με το στρατιωτικό δικαστήριο για τη σκληρή μεταχείριση ενός ανώτερου υπαλλήλου και δεν ασχολήθηκε πλέον ως υπάλληλος για λογαριασμό του βρετανικού ναυτικού. Τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που ονομάζονται από τον Ντάμπιερ για τη δυτική Αυστραλία περιλαμβάνουν τον κόλπο Καρχαριών, τον κόλπο Roebuck, το έδαφος Ντάμπιερ, και το αρχιπέλαγος Ντάμπιερ. Ο χάρτης της Νέας Γουινέας του Ντάμπιερ 1701 που απεικονίζεται στην παρακάτω εικόνα, προήλθε από τις αρχικές παρατηρήσεις του που έγιναν κατά μήκος της βόρειας ακτής της Νέας Γουινέας και του Βίσμαρκ και ήταν χωρίς αμφιβολία η ακριβέστερη χαρτογραφική αντιπροσώπευση εκείνης της περιοχής που δημοσιεύθηκε μέχρι εκείνο τον χρόνο, και παρέμεινε έτσι μέχρι τις εξερευνήσεις του δέκατου όγδοου και δέκατου ένατου αιώνα από τον Λουί-Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ και τον Τζέιμς Κουκ.

Το ταξίδι του Ντάμπιερ συνεχίζεται στις Φιλιππίνες όπου ο Ντάμπιερ πέρασε ένα σημαντικό χρονικό διάστημα εκεί και παρείχε τις λεπτομερείς περιγραφές των νησιών Λουσόν, Μιντόρο και Μιντανάο. Οι ακριβείς και συχνά λεπτομερείς γεωγραφικές περιγραφές που έγιναν από τον Ντάμπιερ, έδωσαν στα έργα του σημαντική αξία κατά τη διάρκεια του δεκάτου εβδόμου και δεκάτου ογδόου αιώνων. Η ευκρινής και εύγλωττη φύση του έργου του Ντάμπιερ, παρατηρείται καλύτερα όταν περιγράφει τα βαθιά αισθητά γεγονότα της ζωής του, της συγκίνησης και της προσωπικής αντανάκλασης. Ίσως κανένα καλύτερο παράδειγμα αυτού δεν μπορεί να βρεθεί στον απολογισμό του ενός απειλητικού για τη ζωή περάσματος μεταξύ των περιοχών Νικομπάρ και Σουμάτρα σε μια μικρή ανοικτή βάρκα εθελοντικά, αφήνοντας ένα επαναστατικό πλήρωμα κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης θύελλας, το οποίο περιλαμβάνει ένα νέο ταξίδι γύρω από τον κόσμο. Επίσης αξίζει να σημειωθεί η εύγλωττη περιγραφή του Ντάμπιερ για τους Αβορίγινες της Αυστραλίας. Οι Αβορίγινες πιθανότατα θεωρείται ότι έφτασαν στην Αυστραλία από την Ασία με βάρκες αλλά και από τα στενά κομμάτια ξηράς την Εποχή των Παγετώνων, όπου η στάθμη του νερού είχε μειωθεί σημαντικά. Οι Αβορίγινες αριθμούνταν αρχικά στους 300.000 χωρισμένοι σε φυλές και ζούσαν διασκορπισμένοι σε όλη την ήπειρο. Οι άντρες ήταν κυνηγοί ή ψαράδες και οι γυναίκες ασχολούνταν κυρίως με την καλλιέργεια της γης. Δεν είχαν σπίτια και γενικότερα δεν είχαν την αίσθηση της ιδιοκτησίας, για αυτό το λόγο περιφρονούσαν τους λευκούς αποίκους που δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν στις υπάρχουσες συνθήκες. Μέχρι το 1770 όπου ο Κουκ συνάντησε τους Αβορίγινες, η μόνη περιγραφή που είχε καταγραφεί για τον πληθυσμό αυτό ήταν από το ταξίδι του Γουίλιαμ Ντάμπιερ στην Αυστραλία όπου ο ίδιος περιγράφει την επιθετικότητα που του έδειξαν όταν τον συνάντησαν αλλά δεν ήταν πολεμοχαρείς, πράγμα το οποίο το επιβεβαιώνει και ο Κουκ λίγα χρόνια αργότερα. Ο Ντάμπιερ τους χαρακτηρίζει για παράδειγμα ντροπαλούς, περιγράφει την εξωτερική εμφάνιση του αρχηγού ο οποίος ήταν βαμμένος σε ορισμένα σημεία του σώματός του για να ξεχωρίζει από το πλήθος και στο τέλος της περιγραφής του δείχνει τον προβληματισμό του για το λόγο που στερούνταν τα δύο μπροστινά τους δόντια χαριτολογώντας.

Τρίτο ταξίδι (1703-1707)

Το τρίτο ταξίδι ήταν μια δύσκολη κουρσάρικη επιχείρηση όπου ο Ντάμπιερ είναι καπετάνιος του πλοίου St. George. Ο Ντάμπιερ δεν άφησε κάποια περιγραφή αυτού του περίπλου του κόσμου, παρ'όλα αυτά ένας ανώτερος υπάλληλος, ο William Funnel, δημοσίευσε ένα βιβλίο περιγράφοντας το ταξίδι του 1707.

Το τέταρτο και τελευταίο ταξίδι του Ντάμπιερ (1708-1711)

Ήταν άλλη μια κουρσάρικη επιχείρηση, αλλά αντίθετα από το προηγούμενο ταξίδι θεωρήθηκε ιδιαίτερα κερδοφόρα και επιτυχημένη επιχείρηση. Ο Ντάμπιερ εργάστηκε ως πλοηγός κάτω από τις διαταγές του καπετάνιου Woods Rogers. Όπως και στο τρίτο ταξίδι, ο Ντάμπιερ δεν άφησε κανέναν δημοσιευμένο απολογισμό, αλλά ο Rogers(1712), και ο Edward Cooke(1712) συνέγραψαν βιβλία περιγράφοντας το ταξίδι. Ο Αλέξανδρος Selkirk διασώθηκε κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού και γύρισε ακίνδυνα πίσω στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Woods Rogers ήταν αρχιστράτηγος σε αυτή την επιτυχημένη επιχείρηση καθώς έφερε πίσω στην Αγγλία τις προμήθειες και όλο το υλικό θησαυρό που μετέφερε ένα ισπανικό γαλόνι από τη Μανίλα στο Ακαπούλκο. Ο Rogers ήταν ένας χαρισματικός και δεινός αρχηγός. Η εκστρατεία αυτή αποτελούνταν από δύο πλοία το Duke με αρχηγό τον Rogers και την Duchess με αρχηγό τον Stephen Courtney. Ο Rogers χρειάζονταν τη βοήθεια του Ντάμπιερ καθώς γνώριζε ότι ο τελευταίος είχε αποκομίσει πολλές εμπειρίες από τα ταξίδια του σχετικά την τακτική προς τα εχθρικά πλοία, για την κατάλληλη πλοήγηση στις τροπικές θάλασσες χωρίς να διατρέξουν κάποιο κίνδυνο. Ήταν επομένως ένα μεγάλο πλεονέκτημα οι γνώσεις του Ντάμπιερ πάνω στη θάλασσα.

Συμπερασματικά, οι συνεισφορές του Ντάμπιερ στην εξερεύνηση των παγκόσμιων τροπικών κύκλων, στη φυσική ιστορία και φυσική επιστήμη, είναι πολυάριθμες και σημαντικές, αλλά σχετικά υποτιμημένες από τους ιστορικούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο μισητός λεκές της πειρατείας, καθώς επίσης και οι πολλές δυσκολίες και οι αποτυχίες του ως εμποροπλοίαρχος, είναι τουλάχιστον εν μέρει παράγοντες για τον χαρακτηρισμό αυτό, παρ΄όλη τη σημασία των συνεισφορών του σε μια προεπιστημονική εποχή. Ο Ντάμπιερ έζησε σε μία εποχή που το φιλοσοφικό παράδειγμα της εποχής του δεν ήταν εύκολο να συμβάλει στην αντικειμενική και ανεμπόδιστη παρατήρηση του φυσικού κόσμου, απαλλαγμένη από τους μεταφυσικούς περιορισμούς. Οι περιγραφές του είναι αξιοθαύμαστες λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κάτω από την απειλή, συχνά υπό εχθρικούς ή απειλητικούς για τη ζωή του όρους, οι οποίοι θα είχαν αποτρέψει, θα είχαν αποθαρρύνει, ή θα είχαν καταστρέψει πολυμήχανα άτομα σαν και αυτόν. Είχε μια μέτρια, ταπεινή προσωπικότητα και μια επιθυμία να εξερευνήσει τη γη και να καταγράψει τις δικές του παρατηρήσεις επιστημονικού χαρακτήρα. Ήταν σε θέση να απεικονίσει αυτήν τη γνώση σε ένα εύγλωττο και ειλικρινές ύφος όπως διαφαίνεται στον τρόπο που γράφει. Έγραψε μια δημιουργική υδρογραφική πραγματεία, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως πρόωρη συμβολή στον τομέα της φυσικής ωκεανογραφίας. Αποτέλεσε σημαντική επιρροή στην αγγλική λογοτεχνία του δέκατου όγδοου αιώνα, ιδιαίτερα στον Ντάνιελ Ντεφόε και στον Κόλεριτζ. Ήταν ένας θαυμάσιος πλοηγός, παρατηρητής, ιστορικός φυσικός και συγγραφέας ταξιδιών, ο οποίος ήταν επιστημονικά πλήρης στο ύφος με μια εμπειρική προσέγγιση.

Παραπομπές

Βιβλιογραφία

Diana and Michael Preston, a Pirate of Exquisite Mind, Books, New York 2004

Richard Overy, Άτλας της Παγκόσμιας Ιστορίας, Times Books, London 2007

Beau Riffenburgh, Εξερευνήσεις. Η μεγάλη περιπέτεια, Κασταλία 2008

Patricia Daniels, Stephen Hislop, Επίτομο Χρονικό Παγκόσμια Ιστορία, National Geographic, Washington 1992

Richard Natkiel, Antony Preston, Atlas of Maritime History, Bison books, 1986